از سری برنامه های ویژه بازیابی فرهنگ زیبای ایرانی با استاد جواد پارسای

مولانا مي‌گويد:
انبوه مردم بي‌گناه هستند، دانايان اگر جهل و ناداني را از ميان مردم نزدايند، گناهكار هستند. مولانا دربارۀ گناه مي‌گويد: بزرگترين گناه، آزردن ديگران است و بزرگترين آزار، در جهل نگهداشتن مردم و به جهل مجال دادن است. شكرانۀ دانايي و دانش، پخش و نثاركردن دانش است. مولانا از زماني كه هنوز در پاي منبر پدرش، سلطان ولد، ذرّات دُرّگونۀ پدر را با ولع و دقت تمام به گنجينۀ حافظه مي‌سپرد، مي‌دانست كه چه راهي را در پيش روي دارد و چه تكليفي سنگين برگُرده‌اش نهاده شده است.

رباعیات مولانا:

اي قوم به حج رفته، كجاييد؟ كجاييد؟
معشوق همين جاست، بياييد، بياييد!
معشوقِ تو همسايۀ ديوار به ديوار
در باديه، سرگشته شما در چه هواييد؟
گر صورتِ بي‌صورتِ معشوق ببينيد
هم خواجه و هم خانه و هم كعبه شماييد
آن خانه لطيف‌ست، نشان‌هاش بگفتيد
از خواجۀ آن خـانه نشانـي بنماييد
با اينهمه، آن رنجِ شما، گنجِ شما باد
افسوس كه بـر گنج شمـا پرده شماييد

فهرست منابع:
1 - شرح زندگانی مولوی، به قلم استاد بديع الزمان فروزانفر، انتشارات تیرگان.
2 – مثنوي مولوي، رينولد نيكلسون، نشر علم، تهران، 1380 3- پله پله تا ملاقات خدا، تألیف دکتر عبدالحسین زرّین کوب، انتشارات علمی.
4- تحفه‌هاي آن جهاني، گردآمده‌اي از نوشتارهاي پژوهشگران در بارۀ مولانا، به كوشش علي دهباشي، انتشارات سخن، تهران.
3- شرح كبير مثنوی معنوی، نوشتۀ رسوخ‌الدين اشماعيل انقروي، ترجمۀ فاضلانۀ دكتر عصمت ستارزاده، انتشارات برگ زرين، تهران چاپ دوم 1380 خورشيدي